Γράφει ο Δρ. Διονύσιος Βενιεράτος*
Μετά την επιτυχημένη και απολύτως αξιοπρεπή πορεία της Εθνικής Ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ, η οποία δυστυχώς τελείωσε πριν λίγες ημέρες, άρχισαν όπως πάντα τα κλισέ:
1) «Η τύχη μας γύρισε την πλάτη». Εν τάξει, η τύχη παίζει ένα ρόλο στο ποδόσφαιρο, αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι τυχερό παιχνίδι. Και όσο να’ ναι, από την τύχη (εκεί που πράγματι έπαιξε ρόλο, δηλαδή στην κλήρωση και την εξέλιξη στον άλλο όμιλο), δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο.
3) «Είμαστε μια μικρή χώρα 11 εκατομμυρίων». Ο πληθυσμός παίζει ένα ρόλο φυσικά, αλλά μάλλον δευτερεύοντα. Το Βέλγιο έχει έκταση 30000 τετρ. Χιλιομέτρων (το 1/3 της δικής μας) και πληθυσμό περίπου 11 εκατομμύρια. Η Ολλανδία έχει έκταση 41,543 km2 και πληθυσμό 16,6 εκατομμύρια. Τα νούμερα για την ίδια την Κόστα-Ρίκα είναι 51.100 km² και 4,8 εκατομμύρια…
2) «Το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός». Συνήθως το ταξίδι γίνεται διότι υπάρχει προορισμός. Άρα συνήθως ο προορισμός είναι το «πρωτεύον».
Ωστόσο στον αθλητισμό υπάρχουν ΔΥΟ προορισμοί.
Ο ένας είναι η νίκη, τόσο οι ενδιάμεσες, όσο και η τελική (η κατάκτηση του τροπαίου).
Ο άλλος είναι ο αγώνας. Και αυτό δεν είναι κλισέ: Αν λόγου χάρη, μας έδιναν το τρόπαιο «στα χαρτιά» χωρίς να αγωνισθούμε, θα είχε αυτό καμιά αξία;
Ο αγώνας πάλι, ως ισοδύναμος προορισμός έχει δύο «σκέλη»:
Το ένα είναι «να τα δώσουμε όλα». Να τρέξουμε, να «ματώσουμε». Εδώ νομίζω πετύχαμε κατά 95%.
Το άλλο είναι «να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε». Κάτι που δεν ταυτίζεται με το προηγούμενο. Για παράδειγμα: Στον τελευταίο αγώνα, είχαμε 3 κλασσικές ευκαιρίες: Με Σαλπιγγίδη, με Σαμαρά, με Μήτρογλου, που είναι και οι τρεις έμπειροι και ικανοί επιθετικοί. Στις οποίες δεν βάλαμε γκολ. Δεν κάναμε εκεί «το καλύτερο που μπορούσαμε». Στο γκολ που φάγαμε, Δύο ικανοί αμυντικοί (Παπασταθόπουλος, Καρνέζης) ούτε αυτοί το έκαναν…
Και ερχόμαστε τώρα στους άλλους, αυτούς που δεν αγωνίστηκαν. Και αυτοί διαιρούνται σε δύο ομάδες.
Α) Σ’ αυτούς που διέθεσαν χρήμα, χρόνο και …διάθεση να βοηθήσουν και να στηρίξουν τους αθλητές μας. Γι’ αυτούς, δεν μπορούμε τίποτα. Μπράβο και …respect! Αυτοί πράγματι βοήθησαν. Φαντασθείτε να μην υπήρχαν καθόλου Έλληνες στο γήπεδο. Ίσως μου πείτε: Επωφελήθηκαν από το όμορφο ταξίδι στη Βραζιλία. Μαγκιά τους και πάλι μπράβο τους! Ας μην ξεχνάμε όμως ότι συνήθως ακολουθούν την Εθνική μας παντού…
B) Σ΄αυτούς που κάνουν κριτική «αφ’ υψηλού» (ορθότερα, από χαμηλού, στο ύψος του …καναπέ). Και είναι έτοιμοι να σηκώσουν τους αθλητές στα ουράνια, με την ίδια ευκολία που τους ρίχνουν «στα τάρταρα». Αυτοί δεν βοηθούν καθόλου τους αθλητές. Όσο και αν οι έρημοι οι ποδοσφαιριστές προσπαθούν να παραμείνουν ανεπηρέαστοι, επηρεάζονται. Άνθρωποι είναι και αυτοί. Τους γεμίσαμε άγχος. Το οποίο μπορεί και να επηρέασε την τελική τους προσπάθεια. Η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στο ποδόσφαιρο. Αν δεν είχαν επηρεασθεί, μπορεί να είχαν πετύχει ένα γκολ ακόμη, ή να μην είχαμε δεχθεί το γκολ, που δεν ήταν και ό,τι πιο δύσκολο να αποκρούσει κανείς. Ακόμη και το γκολ που έβαλε ο Παπασταθόπουλος δεν ήταν ό,τι τεχνικότερο και ό,τι ασφαλέστερο έχουμε δει…
Καταπνίγοντας την επιθυμία μου να γράψω «Ας κοιτάξουμε τα … μας και ας αφήσουμε τους αθλητές μας ήσυχους», αρκούμαι στα ακόλουθα:
I) Χρειάζεται σεβασμός προς όλους (κατά κανόνα) και πολύ μεγαλύτερος σε συμπολίτες μας, που είναι πάρα πολύ καλοί σ’ αυτό που κάνουν και συγχρόνως μας εκπροσωπούν αγωνιζόμενοι
ΙΙ) Το ποδόσφαιρο είναι αθλητισμός και συγχρόνως γιορτή. (Αυτό δεν είναι κλισέ, είναι αλήθεια για κάθε αθλητικό γεγονός. Και παρόμοιες γιορτές είναι απαραίτητες για τους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων). Δεν είναι το παν. Υπάρχει και η αδήριτη πραγματικότητα που βιώνουμε…
ΙΙΙ) Η υπερβολή, είναι προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω δεν βοηθάει κανέναν. Ούτε τους ίδιους τους αθλητές, ούτε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά ημών των ιδίων. Η ψυχραιμία, η λογική, η ενσυναισθησία και (σε τελευταία ανάλυση) το χαμόγελο, βοηθούν πολύ περισσότερο.
* Δρ. Διονύσιος Βενιεράτος
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος/υποψήφιος του Κόμματος-Κινήματος Πολιτών δημιουργία, ξανά!
<-- Κάνοντας Like στη σελίδα μας στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα
Μετά την επιτυχημένη και απολύτως αξιοπρεπή πορεία της Εθνικής Ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ, η οποία δυστυχώς τελείωσε πριν λίγες ημέρες, άρχισαν όπως πάντα τα κλισέ:
1) «Η τύχη μας γύρισε την πλάτη». Εν τάξει, η τύχη παίζει ένα ρόλο στο ποδόσφαιρο, αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι τυχερό παιχνίδι. Και όσο να’ ναι, από την τύχη (εκεί που πράγματι έπαιξε ρόλο, δηλαδή στην κλήρωση και την εξέλιξη στον άλλο όμιλο), δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο.
3) «Είμαστε μια μικρή χώρα 11 εκατομμυρίων». Ο πληθυσμός παίζει ένα ρόλο φυσικά, αλλά μάλλον δευτερεύοντα. Το Βέλγιο έχει έκταση 30000 τετρ. Χιλιομέτρων (το 1/3 της δικής μας) και πληθυσμό περίπου 11 εκατομμύρια. Η Ολλανδία έχει έκταση 41,543 km2 και πληθυσμό 16,6 εκατομμύρια. Τα νούμερα για την ίδια την Κόστα-Ρίκα είναι 51.100 km² και 4,8 εκατομμύρια…
2) «Το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός». Συνήθως το ταξίδι γίνεται διότι υπάρχει προορισμός. Άρα συνήθως ο προορισμός είναι το «πρωτεύον».
Ωστόσο στον αθλητισμό υπάρχουν ΔΥΟ προορισμοί.
Ο ένας είναι η νίκη, τόσο οι ενδιάμεσες, όσο και η τελική (η κατάκτηση του τροπαίου).
Ο άλλος είναι ο αγώνας. Και αυτό δεν είναι κλισέ: Αν λόγου χάρη, μας έδιναν το τρόπαιο «στα χαρτιά» χωρίς να αγωνισθούμε, θα είχε αυτό καμιά αξία;
Ο αγώνας πάλι, ως ισοδύναμος προορισμός έχει δύο «σκέλη»:
Το ένα είναι «να τα δώσουμε όλα». Να τρέξουμε, να «ματώσουμε». Εδώ νομίζω πετύχαμε κατά 95%.
Το άλλο είναι «να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε». Κάτι που δεν ταυτίζεται με το προηγούμενο. Για παράδειγμα: Στον τελευταίο αγώνα, είχαμε 3 κλασσικές ευκαιρίες: Με Σαλπιγγίδη, με Σαμαρά, με Μήτρογλου, που είναι και οι τρεις έμπειροι και ικανοί επιθετικοί. Στις οποίες δεν βάλαμε γκολ. Δεν κάναμε εκεί «το καλύτερο που μπορούσαμε». Στο γκολ που φάγαμε, Δύο ικανοί αμυντικοί (Παπασταθόπουλος, Καρνέζης) ούτε αυτοί το έκαναν…
Και ερχόμαστε τώρα στους άλλους, αυτούς που δεν αγωνίστηκαν. Και αυτοί διαιρούνται σε δύο ομάδες.
Α) Σ’ αυτούς που διέθεσαν χρήμα, χρόνο και …διάθεση να βοηθήσουν και να στηρίξουν τους αθλητές μας. Γι’ αυτούς, δεν μπορούμε τίποτα. Μπράβο και …respect! Αυτοί πράγματι βοήθησαν. Φαντασθείτε να μην υπήρχαν καθόλου Έλληνες στο γήπεδο. Ίσως μου πείτε: Επωφελήθηκαν από το όμορφο ταξίδι στη Βραζιλία. Μαγκιά τους και πάλι μπράβο τους! Ας μην ξεχνάμε όμως ότι συνήθως ακολουθούν την Εθνική μας παντού…
B) Σ΄αυτούς που κάνουν κριτική «αφ’ υψηλού» (ορθότερα, από χαμηλού, στο ύψος του …καναπέ). Και είναι έτοιμοι να σηκώσουν τους αθλητές στα ουράνια, με την ίδια ευκολία που τους ρίχνουν «στα τάρταρα». Αυτοί δεν βοηθούν καθόλου τους αθλητές. Όσο και αν οι έρημοι οι ποδοσφαιριστές προσπαθούν να παραμείνουν ανεπηρέαστοι, επηρεάζονται. Άνθρωποι είναι και αυτοί. Τους γεμίσαμε άγχος. Το οποίο μπορεί και να επηρέασε την τελική τους προσπάθεια. Η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στο ποδόσφαιρο. Αν δεν είχαν επηρεασθεί, μπορεί να είχαν πετύχει ένα γκολ ακόμη, ή να μην είχαμε δεχθεί το γκολ, που δεν ήταν και ό,τι πιο δύσκολο να αποκρούσει κανείς. Ακόμη και το γκολ που έβαλε ο Παπασταθόπουλος δεν ήταν ό,τι τεχνικότερο και ό,τι ασφαλέστερο έχουμε δει…
Καταπνίγοντας την επιθυμία μου να γράψω «Ας κοιτάξουμε τα … μας και ας αφήσουμε τους αθλητές μας ήσυχους», αρκούμαι στα ακόλουθα:
I) Χρειάζεται σεβασμός προς όλους (κατά κανόνα) και πολύ μεγαλύτερος σε συμπολίτες μας, που είναι πάρα πολύ καλοί σ’ αυτό που κάνουν και συγχρόνως μας εκπροσωπούν αγωνιζόμενοι
ΙΙ) Το ποδόσφαιρο είναι αθλητισμός και συγχρόνως γιορτή. (Αυτό δεν είναι κλισέ, είναι αλήθεια για κάθε αθλητικό γεγονός. Και παρόμοιες γιορτές είναι απαραίτητες για τους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων). Δεν είναι το παν. Υπάρχει και η αδήριτη πραγματικότητα που βιώνουμε…
ΙΙΙ) Η υπερβολή, είναι προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω δεν βοηθάει κανέναν. Ούτε τους ίδιους τους αθλητές, ούτε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά ημών των ιδίων. Η ψυχραιμία, η λογική, η ενσυναισθησία και (σε τελευταία ανάλυση) το χαμόγελο, βοηθούν πολύ περισσότερο.
* Δρ. Διονύσιος Βενιεράτος
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος/υποψήφιος του Κόμματος-Κινήματος Πολιτών δημιουργία, ξανά!