Στο σημερινό άρθρο του στην ιστοσελίδα του Koolnews ο Πέτρος Κωστόπουλος καταπιάνεται με το Ποτάμι ρωτώντας στον τίτλο: "Λέει ή είναι μούφα Το Ποτάμι;"
Σε κάποιο σημείο του άρθρου αναφέρεται στην Αυγή (του ΣΥΡΙΖΑ) λέγοντας "Προφανώς η Αυγή θεωρεί ότι και στον χώρο του lifstyle ο ΣΥΡΙΖΑ ηγεμονεύει... ή με ταγάρι ή με φουλάρι. Από εδώ και πέρα θα παίρνουμε την Αυγή για να μάθουμε τι θα βάλουμε, πού θα πιούμε ένα ουίσκι και τι παράσταση θα δούμε..."
Διαβάστε το άρθρο εδώ:
"Καταρχήν ας κάνουμε τις απλές διαπιστώσεις. Το νέο φαινόμενο σε αυτές τις εκλογές είναι το Ποτάμι. Τα νούμερά του είναι πάρα πολύ μεγάλα όταν το μόνο που γνωρίζαμε ήταν ο δημοσιογράφος αρχηγός του, Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος δεν είχε δώσει δείγματα α λαϊκιστικής συμπεριφοράς, που θα διευκόλυνε την προσέκλυση ψήφων σε μια περίοδο που η απόγνωση είχε χτυπήσει τιλτ.
Είναι σαφές ότι σε μια τέτοια περίοδο παρατεταμένης κρίσης, όσο πιο πολλές υπερβολές έχεις, τόσο πιο πολύ κερδίζεις. Η τρίτη διαπίστωση είναι ότι το Ποτάμι έχει φάει το πιο πολύ ξύλο από τους αντιπάλους του από τη μέρα που εμφανίστηκε μέχρι σήμερα. Γελοίες θεωρίες συνωμοσίας το περιβάλλουν από 100 μεριές και πρέπει ο Σταύρος να απαντά ανά πενθήμερο ποιανού τσάτσος ή πιόνι είναι. Για όσους ξέρουμε τον Σταύρο, ο Σταύρος είναι του Σταύρου, με οτι καλό ή κακό συνεπάγεται ο όρος. Οι παραδοσιακοί κομματικοί μηχανισμοί έχουν φρικάρει με τα νούμερά του για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τον βλέπουν με ένα 5 εως 7 % που τον κάνουν ρυθμιστικό παράγοντα, και δεύτερον γιατί στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα στελέχη του και αυτοί που το υποστηρίζουν φανερά ανήκουν στο "καλό" κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Με το "καλό" εννοώ αυτό που γνωρίζουμε χρόνια να δουλεύει, να μην είναι κρατικοδίαιτο, να έχει αισθητικές αναφορές και να μην προέρχεται από τα τοξικά απόβλητα των παραδοσιακών κομμάτων. Ακόμη και η περίπτωση Λυκούδη είναι μια αξιοπρεπής περίπτωση "παλαιοκομματικού" στελέχους.
Έχω την αίσθηση ότι στο Ποτάμι μαζεύτηκαν άνθρωποι που συμφωνούσαν σε μια σειρά από άλλα πράγματα, πέρα από την Πολιτική, αν και στο τέλος όλα Πολιτική είναι. Δηλαδή ο κομματικός λόγος, ο ξύλινος, ο μπετονένιος, Πολιτική είναι. Οι λεγόμενες τοπικές οργανώσεις, Πολιτική είναι. Η αισθητική των κομμάτων όπως αυτή εκφράζεται με λόγο ή με πράξη, πολιτική είναι. Διάβαζα στην Αυγή να κάνει μια προσέγγιση στο Ποτάμι, (πέρα από τα καθημερινά μπινελίκια), ανθρωπολογικού και αισθητικού χαρακτήρα: «..είναι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο θεωρούν ότι είναι έξυπνοι, διορατικοί, επιτυχημένοι, όμορφοι, μορφωμένοι, ξέρουν ποια είναι τα καλύτερα μπαρ, τα καλύτερα εστιατόρια, οι καλύτερες παραστάσεις, οι καλύτεροι δίσκοι». Τα παίρνει η συμπαθής εφημερίδα προφανώς με αυτούς τους υπερφίαλους τύπους που τολμάνε να πιστεύουν όλα τα παραπάνω.
Προφανώς η Αυγή ότι και στον χώρο του lifstyle ο ΣΥΡΙΖΑ ηγεμονεύει... ή με ταγάρι ή με φουλάρι. Από εδώ και πέρα θα παίρνουμε την Αυγή για να μάθουμε τι θα βάλουμε, πού θα πιούμε ένα ουίσκι και τι παράσταση θα δούμε. Η γνώμη μου είναι ότι οι Ποταμίσιοι σε μεγάλο βαθμό τα έχουν αυτά τα στοιχεία και πιστεύω, όπως έλεγα παραπάνω ότι και αυτό είναι ένας συνδετικός κρίκος αυτού του κινήματος. Όπως η ας πούμε η αισθητική γυφτιά ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό των αγανακτισμένων, αν θυμάμαι καλά από τις εικόνες της τηλεόρασης (και μη μου πει κανένας ότι ήταν λόγω φτώχιας τα τσαντίρια)...
Το θέμα βέβαια είναι ποια είναι η Πολιτική του Ποταμιού. Εκεί τα πράγματα γίνονται λίγο δυσδιάκριτα. Εκεί έχει αρκετό ΠΑΣΟΚ τύπου Γιωργάκη (χωρίς να αφήνει απέξω το Βενιζέλο από τον οποίο δανείστηκε και την πρόταση για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης), λίγο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό στην οικονομική ανάπτυξη και σαφώς μια επιρροή από την προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή της ανανεωτικής Αριστεράς. Όπως θα έλεγα και ο Πετρετζίκης στο πρωινό που κάναμε, έχει μια πρέζα από όλα. Κι όμως, εμένα μου κολλάει κι αυτό.
Πρόκειται για μια λογική συνοχή. Κατά βάση πρόκειται για την απλή λογική η οποία λείπει από τον πολιτικό διάλογο εδώ και χρόνια. Θα μου πείτε, έχει πρόγραμμα και πρόταση για την κυβέρνηση, για το οποίο του την πέφτουν όλοι αυτές τις μέρες αφού ο Θεοδωράκης έχει πει ότι θα το ανακοινώσει την επομένη των εκλογών; Γιατί, ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα λέει, πρόγραμμα είναι; Όταν ο Τσίπρας απαντά στην περιβόητη συζήτηση στο twitter ότι δεν θα δώσει απάντηση στην ερώτηση για το πού θα βρει τα λεφτά, γιατί κάνει μη συμβατική συνέντευξη (!!!!!), λογαριασμό θα ζητήσουμε από το Θεοδωράκη ο οποίος δεν μας υποσχέθηκε να μας κάνει και πλούσιους;
Όταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τρακάρουν στις απόψεις σαν συγκρουόμενα στο λούνα παρκ επί παντός επιστητού; Για μένα ο Θεοδωράκης απλά αφήνει ανοιχτή την πόρτα. Έτσι κι αλλιώς θα κληθεί να κάνει ένα από τα δύο. 'Η να συμμετάσχει σε κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, ή να του δώσει ψήφο ανοχής. Επειδή οι δεσμοί των ανθρώπων που γουστάρουν το Ποτάμι δεν είναι ακόμα ισχυροί, εκεί θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και η βιωσιμότητα του Ποταμιού. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί που έχουν "συζήσει" με απόψεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή τις καταλαβαίνουν, όπως και ο ίδιος ο Θεοδωράκης που ανήκε παραδοσιακά στην κεντροαριστερά και άλλοι, που βγάζουν φλύκταινες και μόνο στην ιδέα. Κι εγώ έτσι θα άφηνα ανοιχτή την πόρτα. Άλλη επιλογή θα έχει ο Σταύρος αν στη Βουλή είναι 5 κόμματα και άλλη αν είναι 7. Ας πούμε στην πρώτη θα είναι αναγκαίος, στη δεύτερη ήδη έχουμε ανοιχτές τις προσφορές προς το ΣΥΡΙΖΑ και του Καμμένου και του Γιωργάκη. Και του Βενιζέλου νομίζω, αλλά αυτόν θα τον κόψει ο Τσίπρας από ο,τι λέει εκτός κι αν δει τα ζόρια.
Αν εγώ ασκούσα μια κριτική θα έλεγα ότι οι απόψεις περί κράτους που έχει εκφράσει το Ποτάμι είναι σωστές αλλά λίγες, μα πάρα πολύ λίγες. Αξιοκρατία, μείωση, διαφάνεια, παραγωγικότητα στο Δημόσιο. Προσκοπικό μου κάθεται, διότι και τη 15χρονη κόρη μου να ρωτήσω, το ίδιο θα μου πει. Πώς, τι, γιατί, θα δούμε. Ο Θεοδωράκης τώρα σαν τύπος δεν θα έλεγα ότι έχει και το νακ (sic) του αρχηγού. Δεν σε ψήνει γι αυτό. Οι πασόκοι τον κατηγορούν για ματαιοδοξία και καβάλημα. Διαφωνώ. Μια χαρα τον είδα στις δημόσιες εμφανίσεις, αρκετά συγκρατημένο, έχοντας τεράστια βεβαιότητα μόνο σε εκείνα τα σημεία που όλοι οι έλλογοι άνθρωποι έχουμε πλέον βεβαιότητα αλλά και αγανάκτηση. Αυτό είναι το στιλ του Σταύρου, αυτό έχει και στην τηλεόραση. Ή το παίρνεις, ή το αφήνεις. Take it or leave it που λένε και οι Αμερικάνοι. Πάντως είναι από τους λίγους υποψηφίους αρχηγούς που βγήκε στην επιφάνεια δουλεύοντας εκεί έξω, σαν κι εμάς.
Κι αυτό, πλέον, στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι sine qua non. Αρκετά με τα παιδαρέλια και τις οικογένειες και τα πρώην παιδάκια του κομματικού σωλήνα που δεν ξέρουν τι είναι ένσημο, επένδυση και ρίσκο. Για να καταλήξω: πιστεύω ότι το Ποτάμι αυτή τη στιγμή εκφράζει υγιείς ανθρώπους στην πλειοψηφία του, σαφώς μεσαίας και μεσοανώτερης επαγγελματικής και κοινωνικής τάξης. Δεν έχει κανένα προγραμμα συγκροτημένο που θα μπορούσε να μας πάρει τα μυαλά και δεν ξέρω πόσο μακριά μπορεί να πάει. Προς το παρόν όμως είναι μια υγιής φωνή στην πολιτική, δεν έχει μαζέψει τρελαμένους, απελπισμένους και ρεβανσιστές και με τους τρελούς που βλέπω να εμφανίζονται στην τηλέοραση, αν μη τι άλλο έχει την Κοινή Λογική όπως προείπα. Δεν σας είπα ότι θα το ψηφίσω κιόλας, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Αλήθεια που από ο,τι είδα, φίλοι μου, χρόνια ρονταρισμένοι μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς, όχι μόνο την αντιπαθούν αλλά και την ξορκίζουν σαν το διάολο μήπως και κόψει η μαγιονέζα της παραδοσιακής συνταγής κόμματος."
<-- Κάνοντας Like στη σελίδα μας στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα
Διαβάστε το άρθρο εδώ:
"Καταρχήν ας κάνουμε τις απλές διαπιστώσεις. Το νέο φαινόμενο σε αυτές τις εκλογές είναι το Ποτάμι. Τα νούμερά του είναι πάρα πολύ μεγάλα όταν το μόνο που γνωρίζαμε ήταν ο δημοσιογράφος αρχηγός του, Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος δεν είχε δώσει δείγματα α λαϊκιστικής συμπεριφοράς, που θα διευκόλυνε την προσέκλυση ψήφων σε μια περίοδο που η απόγνωση είχε χτυπήσει τιλτ.
Είναι σαφές ότι σε μια τέτοια περίοδο παρατεταμένης κρίσης, όσο πιο πολλές υπερβολές έχεις, τόσο πιο πολύ κερδίζεις. Η τρίτη διαπίστωση είναι ότι το Ποτάμι έχει φάει το πιο πολύ ξύλο από τους αντιπάλους του από τη μέρα που εμφανίστηκε μέχρι σήμερα. Γελοίες θεωρίες συνωμοσίας το περιβάλλουν από 100 μεριές και πρέπει ο Σταύρος να απαντά ανά πενθήμερο ποιανού τσάτσος ή πιόνι είναι. Για όσους ξέρουμε τον Σταύρο, ο Σταύρος είναι του Σταύρου, με οτι καλό ή κακό συνεπάγεται ο όρος. Οι παραδοσιακοί κομματικοί μηχανισμοί έχουν φρικάρει με τα νούμερά του για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τον βλέπουν με ένα 5 εως 7 % που τον κάνουν ρυθμιστικό παράγοντα, και δεύτερον γιατί στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα στελέχη του και αυτοί που το υποστηρίζουν φανερά ανήκουν στο "καλό" κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Με το "καλό" εννοώ αυτό που γνωρίζουμε χρόνια να δουλεύει, να μην είναι κρατικοδίαιτο, να έχει αισθητικές αναφορές και να μην προέρχεται από τα τοξικά απόβλητα των παραδοσιακών κομμάτων. Ακόμη και η περίπτωση Λυκούδη είναι μια αξιοπρεπής περίπτωση "παλαιοκομματικού" στελέχους.
Έχω την αίσθηση ότι στο Ποτάμι μαζεύτηκαν άνθρωποι που συμφωνούσαν σε μια σειρά από άλλα πράγματα, πέρα από την Πολιτική, αν και στο τέλος όλα Πολιτική είναι. Δηλαδή ο κομματικός λόγος, ο ξύλινος, ο μπετονένιος, Πολιτική είναι. Οι λεγόμενες τοπικές οργανώσεις, Πολιτική είναι. Η αισθητική των κομμάτων όπως αυτή εκφράζεται με λόγο ή με πράξη, πολιτική είναι. Διάβαζα στην Αυγή να κάνει μια προσέγγιση στο Ποτάμι, (πέρα από τα καθημερινά μπινελίκια), ανθρωπολογικού και αισθητικού χαρακτήρα: «..είναι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο θεωρούν ότι είναι έξυπνοι, διορατικοί, επιτυχημένοι, όμορφοι, μορφωμένοι, ξέρουν ποια είναι τα καλύτερα μπαρ, τα καλύτερα εστιατόρια, οι καλύτερες παραστάσεις, οι καλύτεροι δίσκοι». Τα παίρνει η συμπαθής εφημερίδα προφανώς με αυτούς τους υπερφίαλους τύπους που τολμάνε να πιστεύουν όλα τα παραπάνω.
Προφανώς η Αυγή ότι και στον χώρο του lifstyle ο ΣΥΡΙΖΑ ηγεμονεύει... ή με ταγάρι ή με φουλάρι. Από εδώ και πέρα θα παίρνουμε την Αυγή για να μάθουμε τι θα βάλουμε, πού θα πιούμε ένα ουίσκι και τι παράσταση θα δούμε. Η γνώμη μου είναι ότι οι Ποταμίσιοι σε μεγάλο βαθμό τα έχουν αυτά τα στοιχεία και πιστεύω, όπως έλεγα παραπάνω ότι και αυτό είναι ένας συνδετικός κρίκος αυτού του κινήματος. Όπως η ας πούμε η αισθητική γυφτιά ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό των αγανακτισμένων, αν θυμάμαι καλά από τις εικόνες της τηλεόρασης (και μη μου πει κανένας ότι ήταν λόγω φτώχιας τα τσαντίρια)...
Το θέμα βέβαια είναι ποια είναι η Πολιτική του Ποταμιού. Εκεί τα πράγματα γίνονται λίγο δυσδιάκριτα. Εκεί έχει αρκετό ΠΑΣΟΚ τύπου Γιωργάκη (χωρίς να αφήνει απέξω το Βενιζέλο από τον οποίο δανείστηκε και την πρόταση για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης), λίγο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό στην οικονομική ανάπτυξη και σαφώς μια επιρροή από την προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή της ανανεωτικής Αριστεράς. Όπως θα έλεγα και ο Πετρετζίκης στο πρωινό που κάναμε, έχει μια πρέζα από όλα. Κι όμως, εμένα μου κολλάει κι αυτό.
Πρόκειται για μια λογική συνοχή. Κατά βάση πρόκειται για την απλή λογική η οποία λείπει από τον πολιτικό διάλογο εδώ και χρόνια. Θα μου πείτε, έχει πρόγραμμα και πρόταση για την κυβέρνηση, για το οποίο του την πέφτουν όλοι αυτές τις μέρες αφού ο Θεοδωράκης έχει πει ότι θα το ανακοινώσει την επομένη των εκλογών; Γιατί, ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα λέει, πρόγραμμα είναι; Όταν ο Τσίπρας απαντά στην περιβόητη συζήτηση στο twitter ότι δεν θα δώσει απάντηση στην ερώτηση για το πού θα βρει τα λεφτά, γιατί κάνει μη συμβατική συνέντευξη (!!!!!), λογαριασμό θα ζητήσουμε από το Θεοδωράκη ο οποίος δεν μας υποσχέθηκε να μας κάνει και πλούσιους;
Όταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τρακάρουν στις απόψεις σαν συγκρουόμενα στο λούνα παρκ επί παντός επιστητού; Για μένα ο Θεοδωράκης απλά αφήνει ανοιχτή την πόρτα. Έτσι κι αλλιώς θα κληθεί να κάνει ένα από τα δύο. 'Η να συμμετάσχει σε κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, ή να του δώσει ψήφο ανοχής. Επειδή οι δεσμοί των ανθρώπων που γουστάρουν το Ποτάμι δεν είναι ακόμα ισχυροί, εκεί θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και η βιωσιμότητα του Ποταμιού. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί που έχουν "συζήσει" με απόψεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή τις καταλαβαίνουν, όπως και ο ίδιος ο Θεοδωράκης που ανήκε παραδοσιακά στην κεντροαριστερά και άλλοι, που βγάζουν φλύκταινες και μόνο στην ιδέα. Κι εγώ έτσι θα άφηνα ανοιχτή την πόρτα. Άλλη επιλογή θα έχει ο Σταύρος αν στη Βουλή είναι 5 κόμματα και άλλη αν είναι 7. Ας πούμε στην πρώτη θα είναι αναγκαίος, στη δεύτερη ήδη έχουμε ανοιχτές τις προσφορές προς το ΣΥΡΙΖΑ και του Καμμένου και του Γιωργάκη. Και του Βενιζέλου νομίζω, αλλά αυτόν θα τον κόψει ο Τσίπρας από ο,τι λέει εκτός κι αν δει τα ζόρια.
Αν εγώ ασκούσα μια κριτική θα έλεγα ότι οι απόψεις περί κράτους που έχει εκφράσει το Ποτάμι είναι σωστές αλλά λίγες, μα πάρα πολύ λίγες. Αξιοκρατία, μείωση, διαφάνεια, παραγωγικότητα στο Δημόσιο. Προσκοπικό μου κάθεται, διότι και τη 15χρονη κόρη μου να ρωτήσω, το ίδιο θα μου πει. Πώς, τι, γιατί, θα δούμε. Ο Θεοδωράκης τώρα σαν τύπος δεν θα έλεγα ότι έχει και το νακ (sic) του αρχηγού. Δεν σε ψήνει γι αυτό. Οι πασόκοι τον κατηγορούν για ματαιοδοξία και καβάλημα. Διαφωνώ. Μια χαρα τον είδα στις δημόσιες εμφανίσεις, αρκετά συγκρατημένο, έχοντας τεράστια βεβαιότητα μόνο σε εκείνα τα σημεία που όλοι οι έλλογοι άνθρωποι έχουμε πλέον βεβαιότητα αλλά και αγανάκτηση. Αυτό είναι το στιλ του Σταύρου, αυτό έχει και στην τηλεόραση. Ή το παίρνεις, ή το αφήνεις. Take it or leave it που λένε και οι Αμερικάνοι. Πάντως είναι από τους λίγους υποψηφίους αρχηγούς που βγήκε στην επιφάνεια δουλεύοντας εκεί έξω, σαν κι εμάς.
Κι αυτό, πλέον, στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι sine qua non. Αρκετά με τα παιδαρέλια και τις οικογένειες και τα πρώην παιδάκια του κομματικού σωλήνα που δεν ξέρουν τι είναι ένσημο, επένδυση και ρίσκο. Για να καταλήξω: πιστεύω ότι το Ποτάμι αυτή τη στιγμή εκφράζει υγιείς ανθρώπους στην πλειοψηφία του, σαφώς μεσαίας και μεσοανώτερης επαγγελματικής και κοινωνικής τάξης. Δεν έχει κανένα προγραμμα συγκροτημένο που θα μπορούσε να μας πάρει τα μυαλά και δεν ξέρω πόσο μακριά μπορεί να πάει. Προς το παρόν όμως είναι μια υγιής φωνή στην πολιτική, δεν έχει μαζέψει τρελαμένους, απελπισμένους και ρεβανσιστές και με τους τρελούς που βλέπω να εμφανίζονται στην τηλέοραση, αν μη τι άλλο έχει την Κοινή Λογική όπως προείπα. Δεν σας είπα ότι θα το ψηφίσω κιόλας, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Αλήθεια που από ο,τι είδα, φίλοι μου, χρόνια ρονταρισμένοι μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς, όχι μόνο την αντιπαθούν αλλά και την ξορκίζουν σαν το διάολο μήπως και κόψει η μαγιονέζα της παραδοσιακής συνταγής κόμματος."