Γράφει ο Δρ. Διονύσιος Βενιεράτος,
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Η σκηνή έχει επαναληφθεί αρκετές φορές. Η υπερήλικη κυρία δεν βλέπει και δεν ακούει καλά, αλλά θέλει να περάσει το δρόμο απέναντι. Τα αυτοκίνητα περνούν συνέχεια. Κάποια στιγμή, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: Κάνει το σταυρό της, κλείνει τα μάτια και διασχίζει το δρόμο. Και αν κρατάει από το χέρι και το …εγγονάκι της, ακόμα χειρότερα.
Έτσι έχουν γίνει αρκετά δυστυχήματα…
Το …δυστύχημα όμως είναι ότι με ανάλογο τρόπο ψηφίζει και η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Αυτό που ονομάζουμε «ψήφος με το θυμικό».
Ας γίνουμε όμως λίγο πιο αναλυτικοί:
1) Η συναισθηματική ψήφος: Αχ, αυτός τα λέει πολύ ωραία. Τι καλά που θα είναι αν γίνουν όλα αυτά που υπόσχεται… Αυτόν θα ψηφίσω!
2) Η φοβική ψήφος: Με φοβίζει πολύ η προοπτική να κερδίσει ο Α. Θα ψηφίσω τον Β!
3) Η τιμωρητική ψήφος: Ο Γ είναι μεγάλος παλιάνθρωπος. Με κορόϊδεψε, με κατέστρεψε. Θα ψηφίσω λοιπόν τον Δ, που είναι ο κυριότερος αντίπαλός του, για να του δείξω εγώ.
4) Η αντισυστημική ψήφος: Ο Α, ο Β, ο Γ και ο Δ ανήκουν όλοι τους στο ίδιο «σύστημα». Θα ψηφίσω λοιπόν τον Ε, που λέει ότι θα γκρεμίσει αυτό το σάπιο σύστημα και ό,τι γίνει ας γίνει, εδώ που φτάσαμε
5) Η «άκρως ενοχλημένη» ψήφος: Όλοι αυτοί οι Ζ μου έχουν σπάσει τα νεύρα! Δεν μπορώ να τους βλέπω. Τους φοβάμαι κιόλας. Πολλές φορές ληστεύουν ή ακόμα και σκοτώνουν. Θα ψηφίσω λοιπόν τους Η, που λένε ότι θα τους διώξουν όλους. Να ξεβρωμίσει ο τόπος.
6) Η παραδοσιακή ψήφος: Εγώ τόσα χρόνια ψηφίζω «δεξιά», «αριστερά», «κέντρο». Δεν γίνεται να αλλάξω τώρα. Θα κοιτάξω ποιος εκφράζει αυτές τις «αξίες» με τη μεγαλύτερη πιθανότητα επικράτησης και αυτόν θα ψηφίσω.
7) Η αμυντική ψήφος: Καλά τα λέει ο Θ, αλλά μου λέει ότι για ότι έγινε, έχω και εγώ ευθύνη. Πού ξανακούστηκε αυτό; Εγώ ό,τι έκανα, το έκανα για την οικογένειά μου, για τα παιδιά μου. Για να δουν και αυτά μιαν άσπρη μέρα. Γιατί, δεν είχα το δικαίωμα; Ε λοιπόν όχι! Θα ψηφίσω οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Θ!
Θα πρότεινα μια διαφορετική προσέγγιση από τη «θυμική». Ας μη λησμονούμε ότι η διαδικασία της ψήφου κρατάει μερικά δευτερόλεπτα, μετά τα οποία επακολουθεί «καθημερινότητα» μερικών χρόνων, πολύ σημαντικότερη για τη ζωή μας.
Όπως λοιπόν είναι λογικό να προγραμματίζουμε και να οργανώνουμε τη ζωή μας, επιδιώκοντας το εφικτό και το αποτελεσματικό, άλλο τόσο είναι λογικό να επιλέγουμε αυτούς που θέλουν και μπορούν να ασκήσουν πολιτική που θα επηρεάσει θετιά τη ζωή μας τα επόμενα χρόνια. Τα κριτήρια επιλογής πρέπει να αφορούν φυσικά το παρελθόν (δεν θα ψηφίσουμε αυτούς που μας εξαπάτησαν και μας ζημίωσαν από ανικανότητα ή φαυλότητα), αλλά αφορούν κυρίως το προβλεπτό μέλλον.
Είναι λοιπόν λογικό να ψηφίσουμε αυτούς που έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί και έντιμοι (ή που τουλάχιστον δεν έχουν δείξει το αντίθετο) και συγχρόνως έχουν πρόγραμμα και προτάσεις, που μπορούμε να καταλάβουμε και που βρίσκουμε σωστές και πραγματοποιήσιμες.
Και αν κάποιος από τους τελευταίους λέει και κάποιες «ενοχλητικές» αλήθειες, με τις οποίες καταλογίζεται και κάποια ευθύνη σε μένα, θα πρέπει να το δεχτώ. Να το αντέξω.
Διαφορετικά, θα πρέπει να αντέξω πολύ χειρότερα…
Μια ακόμη παρατήρηση: Όσοι θέλουν να ψηφίσουν για να «τιμωρήσουν», ας σκεφτούν προηγουμένως πόσοι από αυτούς που τους εξαπάτησαν, τους κατέκλεψαν και τους κατέστρεψαν, …τελικά τιμωρήθηκαν. Αυτοί που συνήθως τιμωρούνται είναι οι ίδιοι οι πολίτες μετά από τις λανθασμένες επιλογές τους. Τι μωρία και αυτή!
Τελευταία επισήμανση: Ο Θεός δεν θα βάλει το χέρι Του. Αν το έκανε, δεν θα τραβούσαμε αυτά που τραβάμε. Εμείς θα «βάλουμε» είτε το θυμικό, είτε την κρίση και τη λογική μας. Και τελικά, θα βάλουμε το δικό μας χέρι για να ψηφίσουμε.
Και το χέρι αυτό θα μας χρειαστεί και στη συνέχεια. Καλύτερα να μη δοκιμάσουμε την παρόρμηση να το «κόψουμε»!
<-- Κάνοντας Like στη σελίδα μας στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Η σκηνή έχει επαναληφθεί αρκετές φορές. Η υπερήλικη κυρία δεν βλέπει και δεν ακούει καλά, αλλά θέλει να περάσει το δρόμο απέναντι. Τα αυτοκίνητα περνούν συνέχεια. Κάποια στιγμή, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: Κάνει το σταυρό της, κλείνει τα μάτια και διασχίζει το δρόμο. Και αν κρατάει από το χέρι και το …εγγονάκι της, ακόμα χειρότερα.
Έτσι έχουν γίνει αρκετά δυστυχήματα…
Ας γίνουμε όμως λίγο πιο αναλυτικοί:
1) Η συναισθηματική ψήφος: Αχ, αυτός τα λέει πολύ ωραία. Τι καλά που θα είναι αν γίνουν όλα αυτά που υπόσχεται… Αυτόν θα ψηφίσω!
2) Η φοβική ψήφος: Με φοβίζει πολύ η προοπτική να κερδίσει ο Α. Θα ψηφίσω τον Β!
3) Η τιμωρητική ψήφος: Ο Γ είναι μεγάλος παλιάνθρωπος. Με κορόϊδεψε, με κατέστρεψε. Θα ψηφίσω λοιπόν τον Δ, που είναι ο κυριότερος αντίπαλός του, για να του δείξω εγώ.
4) Η αντισυστημική ψήφος: Ο Α, ο Β, ο Γ και ο Δ ανήκουν όλοι τους στο ίδιο «σύστημα». Θα ψηφίσω λοιπόν τον Ε, που λέει ότι θα γκρεμίσει αυτό το σάπιο σύστημα και ό,τι γίνει ας γίνει, εδώ που φτάσαμε
5) Η «άκρως ενοχλημένη» ψήφος: Όλοι αυτοί οι Ζ μου έχουν σπάσει τα νεύρα! Δεν μπορώ να τους βλέπω. Τους φοβάμαι κιόλας. Πολλές φορές ληστεύουν ή ακόμα και σκοτώνουν. Θα ψηφίσω λοιπόν τους Η, που λένε ότι θα τους διώξουν όλους. Να ξεβρωμίσει ο τόπος.
6) Η παραδοσιακή ψήφος: Εγώ τόσα χρόνια ψηφίζω «δεξιά», «αριστερά», «κέντρο». Δεν γίνεται να αλλάξω τώρα. Θα κοιτάξω ποιος εκφράζει αυτές τις «αξίες» με τη μεγαλύτερη πιθανότητα επικράτησης και αυτόν θα ψηφίσω.
7) Η αμυντική ψήφος: Καλά τα λέει ο Θ, αλλά μου λέει ότι για ότι έγινε, έχω και εγώ ευθύνη. Πού ξανακούστηκε αυτό; Εγώ ό,τι έκανα, το έκανα για την οικογένειά μου, για τα παιδιά μου. Για να δουν και αυτά μιαν άσπρη μέρα. Γιατί, δεν είχα το δικαίωμα; Ε λοιπόν όχι! Θα ψηφίσω οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Θ!
Θα πρότεινα μια διαφορετική προσέγγιση από τη «θυμική». Ας μη λησμονούμε ότι η διαδικασία της ψήφου κρατάει μερικά δευτερόλεπτα, μετά τα οποία επακολουθεί «καθημερινότητα» μερικών χρόνων, πολύ σημαντικότερη για τη ζωή μας.
Όπως λοιπόν είναι λογικό να προγραμματίζουμε και να οργανώνουμε τη ζωή μας, επιδιώκοντας το εφικτό και το αποτελεσματικό, άλλο τόσο είναι λογικό να επιλέγουμε αυτούς που θέλουν και μπορούν να ασκήσουν πολιτική που θα επηρεάσει θετιά τη ζωή μας τα επόμενα χρόνια. Τα κριτήρια επιλογής πρέπει να αφορούν φυσικά το παρελθόν (δεν θα ψηφίσουμε αυτούς που μας εξαπάτησαν και μας ζημίωσαν από ανικανότητα ή φαυλότητα), αλλά αφορούν κυρίως το προβλεπτό μέλλον.
Είναι λοιπόν λογικό να ψηφίσουμε αυτούς που έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί και έντιμοι (ή που τουλάχιστον δεν έχουν δείξει το αντίθετο) και συγχρόνως έχουν πρόγραμμα και προτάσεις, που μπορούμε να καταλάβουμε και που βρίσκουμε σωστές και πραγματοποιήσιμες.
Και αν κάποιος από τους τελευταίους λέει και κάποιες «ενοχλητικές» αλήθειες, με τις οποίες καταλογίζεται και κάποια ευθύνη σε μένα, θα πρέπει να το δεχτώ. Να το αντέξω.
Διαφορετικά, θα πρέπει να αντέξω πολύ χειρότερα…
Μια ακόμη παρατήρηση: Όσοι θέλουν να ψηφίσουν για να «τιμωρήσουν», ας σκεφτούν προηγουμένως πόσοι από αυτούς που τους εξαπάτησαν, τους κατέκλεψαν και τους κατέστρεψαν, …τελικά τιμωρήθηκαν. Αυτοί που συνήθως τιμωρούνται είναι οι ίδιοι οι πολίτες μετά από τις λανθασμένες επιλογές τους. Τι μωρία και αυτή!
Τελευταία επισήμανση: Ο Θεός δεν θα βάλει το χέρι Του. Αν το έκανε, δεν θα τραβούσαμε αυτά που τραβάμε. Εμείς θα «βάλουμε» είτε το θυμικό, είτε την κρίση και τη λογική μας. Και τελικά, θα βάλουμε το δικό μας χέρι για να ψηφίσουμε.
Και το χέρι αυτό θα μας χρειαστεί και στη συνέχεια. Καλύτερα να μη δοκιμάσουμε την παρόρμηση να το «κόψουμε»!
Tags:
απόψεις