Γράφει ο Δρ. Διονύσιος Βενιεράτος,
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
«Το Μνημόνιο έληξε στις 25 του Γενάρη με την ψήφο του ελληνικού λαού»
Τη φράση αυτή ακούμε σε όλους τους τόνους, με όλους τους τρόπους – ακόμη και στις διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών μας – από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Έχει φτάσει μάλιστα στο σημείο να θεωρείται περίπου αυτονόητα σωστή. Είναι όμως;
1) Επισήμως το πρόγραμμα θα είχε λήξει (το αργότερο) στις 31 Δεκεμβρίου 2014, αλλά πήρε παράταση (γιατί «δεν έκλεινε» η συμφωνία με την Τρόϊκα) έως τις 28 Φεβρουαρίου. Άρα, επισήμως δεν έληξε ακόμα. Και αφού δεν έληξε ακόμη και επιπλέον υπάρχει η ευχέρεια να ζητηθεί νέα παράταση πριν λήξει, μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι μπορεί και να συνεχιστεί, εκτός εάν πράγματι η «υπέρτερη και κυρίαρχη λαϊκή βούληση», το καταψήφισε. (Περί αυτού, παρακάτω…)
2) Το Μνημόνιο ήταν προϋπόθεση να υπογραφεί η δανειακή σύμβαση, που συμφωνήθηκε μετά από αίτημα της Ελλάδας και βάσει της οποίας η Ελλάδα έλαβε γενναία οικονομική βοήθεια με προνομιακούς (έναντι των «αγορών») όρους και έτσι απέφυγε τη χρεοκοπία και την έξοδο από την ευρωζώνη. Η σύμβαση αυτή – μαζί με το Μνημόνιο – κυρώθηκε με την ψήφο του ελληνικού κοινοβουλίου. Είναι αμφίβολο κατά πόσον μπορεί μια χώρα να υπαναχωρεί και να καταργεί μια διεθνή σύμβαση που έχει συνάψει χωρίς αυτό να θεωρηθεί παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου και χωρίς συνέπειες από μέρους της. Ει μη τι άλλο ΕΙΝΑΙ μονομερής ενέργεια και αν θυμόμαστε καλά, ο κ. Τσίπρας είχε δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι «θα αποφύγουμε μονομερείς ενέργειες».
3) Βάσει των όρων της συμβάσεως εισπράξαμε 225,5 δισεκατομμύρια Ευρώ, ως δάνειο με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους: Χαμηλό επιτόκιο (της τάξεως του 1,5%) και «περίοδο χάριτος» μέχρι το 2021 περίπου. Είναι ηθικά σωστό (για το νομικό σκέλος της υπόθεσης δηλώνω αναρμόδιος) να έχουμε εισπράξει το 97% της συνολικής χρηματοδότησης και αφού τα εισπράξαμε τα ποσά αυτά, να ανατρέψουμε όλες τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες μας είχαν χορηγηθεί με τους παραπάνω ευνοϊκούς όρους;
4) Μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι «έτσι αποφάσισε ο κυρίαρχος λαός». Αυτό θα είχε βάση αν δεν επρόκειτο για εθνικές βουλευτικές εκλογές, αλλά για δημοψήφισμα. Στο οποίο μάλιστα θα είχαν εξηγηθεί και αναλυθεί στους πολίτες – ψηφοφόρους όλες οι πτυχές του θέματος και όλες οι τυχόν επιπτώσεις από την οποιαδήποτε απόφαση. Στην πράξη όμως, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί σοβαρά ότι «ο λαός κατάργησε το Μνημόνιο» και την αντίστοιχη διεθνή σύμβαση. Κανείς δεν γνωρίζει ποιοι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν πράγματι την κατάργηση του Μνημονίου. Ένας (απροσδιόριστος) αριθμός από αυτούς ήθελαν απλώς να αλλάξει η κυβέρνηση, από την οποία είχαν (ευλόγως, αλλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) πολλά παράπονα. Υπάρχει μάλιστα διάχυτη η αίσθηση ότι πολλοί τέτοιοι ψηφοφόροι περίμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπαναχωρούσε έναντι των προεκλογικών του υποσχέσεων – «δεσμεύσεων» - και ότι θα υιοθετούσε μια πιο διαλλακτική και πραγματιστική στάση έναντι των εταίρων – δανειστών, προκειμένου να αποφύγουμε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις.
Το πολύ – πολύ που θα μπορούσε να ισχυριστεί σοβαρά κανείς είναι ότι με τις τελευταίες εκλογές ο λαός αποδοκίμασε τις πολιτικές που ασκήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, σε συμμόρφωση προς τις επιταγές του Μνημονίου. Ή ακόμη και κατά παράβαση άλλων επιταγών του Μνημονίου που αγνοήθηκαν από τις κυβερνήσεις αυτές.
5) Για να φανεί ακόμα πιο καθαρά το παράλογο της όλης αντιμετωπίσεως του θέματος, δηλαδή ότι ο λαός «κατάργησε το μνημόνιο με τις βουλευτικές εκλογές» μπορούμε να προσθέσουμε τα εξής:
5Α) Αν το Σύνταγμα προέβλεπε αλλιώς και αν μπορούσε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από μια Βουλή που είχε «δεδηλωμένη» την εμπιστοσύνη προς την Κυβέρνηση, αυτό τι θα σήμαινε; Ότι ο λαός επικροτεί την κυβέρνηση, τους χειρισμούς της και το ίδιο το Μνημόνιο; Τι σχέση έχει η εκλογή ή η μη εκλογή ΠτΔ με την αποδοχή που έχει το Μνημόνιο στους Έλληνες;
5Β) Σε δημοσκοπήσεις που είχαν γίνει πριν την αποτυχημένη διαδικασία εκλογής ΠτΔ από την προηγούμενη βουλή, οι πολίτες σε ένα ποσοστό 60% δεν επιθυμούσαν εκλογές, μολονότι γνώριζαν ότι θα τις κέρδιζε ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ. Αν ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία τους να απαλλαγούν από το «κακό και καταστροφικό» Μνημόνιο, δεν θα εξεδήλωναν διαφορετική προτίμηση;
(βλ. για παράδειγμα http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=113416341 )
Όλα τα παραπάνω δεν γράφονται για να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το κύρος της κυβέρνησης, εν όψει μάλιστα του τόσο σοβαρού διακυβεύματος, που αποτελούν οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους.
Ό,τι έγινε έγινε. Καλώς ή κακώς έγιναν οι πρόωρες εκλογές και έχουμε μια νέα κυβέρνηση που διαπραγματεύεται για να αποκομίσει την καλύτερη λύση για τη χώρα.
Γράφονται όμως για να δειχθεί ότι η νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να αυτοπαγιδεύεται με τις προεκλογικές «αντιμνημονιακές» της ρητορείες, τις οποίες έχει αναγορεύσει σε «δεσμεύσεις» απέναντι στη «σαφή εντολή» που πήρε από το λαό. Τέτοια σαφή εντολή «για κατάργηση του Μνημονίου» δεν έλαβε.
Η μόνη σαφής εντολή που έλαβε είναι να κυβερνήσει με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος του λαού. Και αυτό διότι αυτή είναι η «διαχρονικά σαφής» εντολή που δίνουν οι πολίτες προς όλες τις κυβερνήσεις. Ας έχει αυτό μόνο υπόψη της, ας ξεχάσει τις όποιες (υποθετικές) «δεσμεύσεις» της και ας θυμηθεί τις πραγματικές και συμβατικές της δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.
Ας κοιτάξει σε αγαστή και ειλικρινή συνεργασία με τους εταίρους να βρουν από κοινού μια καλή λύση για την Ελλάδα. Και το καλύτερο επιχείρημα που μπορούν να τους παραθέσουν είναι ότι το Μνημόνιο και οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε εφαρμογή του «δεν τραβάει». Δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Η παραγωγική μηχανή της Ελλάδας δεν έχει τεθεί σε πλήρη λειτουργία – ως θα όφειλε – και η συνακόλουθη ανεργία και δυστυχία πολλών συμπολιτών μας δεν δείχνει να υποχωρεί. Και αυτούς τους ανθρώπους πρέπει κάποιος να τους σκεφτεί σοβαρά.
Και σοβαρή αντιμετώπιση δεν είναι οι αντεγκλήσεις για το «όνομα» της νέας συμφωνίας (παράταση της υπάρχουσας με τροποποιήσεις, όπως θέλει ο κ. Σόϊμπλε, ή «συμφωνία – γέφυρα», όπως θέλει η κυβέρνηση για να δείξει ότι είναι συνεπής στις «δεσμεύσεις της»).
Ούτε αποτελεί σοβαρή αντιμετώπιση η παράταση της αβεβαιότητας, που έχει πολύ βλαπτικές επιπτώσεις στην ήδη βαρέως νοσούσα οικονομία μας.
Ούτε φυσικά η διακινδύνευση πλήρους ρήξεως με απροσδιόριστες, αλλά ασφαλώς δραματικές συνέπειες.
Σοβαρή αντιμετώπιση είναι μόνο η προσπάθεια για εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης, για το μείζον πρόβλημα της ανασφάλειας, της στασιμότητας, της φτώχειας και της ανεργίας.
Το όνομα της νέας συμφωνίας είναι απολύτως αδιάφορο για όσους συμπολίτες μας αγωνιούν και υποφέρουν.
<-- Κάνοντας Like στη σελίδα μας στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
«Το Μνημόνιο έληξε στις 25 του Γενάρη με την ψήφο του ελληνικού λαού»
Τη φράση αυτή ακούμε σε όλους τους τόνους, με όλους τους τρόπους – ακόμη και στις διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών μας – από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Έχει φτάσει μάλιστα στο σημείο να θεωρείται περίπου αυτονόητα σωστή. Είναι όμως;
2) Το Μνημόνιο ήταν προϋπόθεση να υπογραφεί η δανειακή σύμβαση, που συμφωνήθηκε μετά από αίτημα της Ελλάδας και βάσει της οποίας η Ελλάδα έλαβε γενναία οικονομική βοήθεια με προνομιακούς (έναντι των «αγορών») όρους και έτσι απέφυγε τη χρεοκοπία και την έξοδο από την ευρωζώνη. Η σύμβαση αυτή – μαζί με το Μνημόνιο – κυρώθηκε με την ψήφο του ελληνικού κοινοβουλίου. Είναι αμφίβολο κατά πόσον μπορεί μια χώρα να υπαναχωρεί και να καταργεί μια διεθνή σύμβαση που έχει συνάψει χωρίς αυτό να θεωρηθεί παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου και χωρίς συνέπειες από μέρους της. Ει μη τι άλλο ΕΙΝΑΙ μονομερής ενέργεια και αν θυμόμαστε καλά, ο κ. Τσίπρας είχε δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι «θα αποφύγουμε μονομερείς ενέργειες».
3) Βάσει των όρων της συμβάσεως εισπράξαμε 225,5 δισεκατομμύρια Ευρώ, ως δάνειο με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους: Χαμηλό επιτόκιο (της τάξεως του 1,5%) και «περίοδο χάριτος» μέχρι το 2021 περίπου. Είναι ηθικά σωστό (για το νομικό σκέλος της υπόθεσης δηλώνω αναρμόδιος) να έχουμε εισπράξει το 97% της συνολικής χρηματοδότησης και αφού τα εισπράξαμε τα ποσά αυτά, να ανατρέψουμε όλες τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες μας είχαν χορηγηθεί με τους παραπάνω ευνοϊκούς όρους;
4) Μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι «έτσι αποφάσισε ο κυρίαρχος λαός». Αυτό θα είχε βάση αν δεν επρόκειτο για εθνικές βουλευτικές εκλογές, αλλά για δημοψήφισμα. Στο οποίο μάλιστα θα είχαν εξηγηθεί και αναλυθεί στους πολίτες – ψηφοφόρους όλες οι πτυχές του θέματος και όλες οι τυχόν επιπτώσεις από την οποιαδήποτε απόφαση. Στην πράξη όμως, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί σοβαρά ότι «ο λαός κατάργησε το Μνημόνιο» και την αντίστοιχη διεθνή σύμβαση. Κανείς δεν γνωρίζει ποιοι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν πράγματι την κατάργηση του Μνημονίου. Ένας (απροσδιόριστος) αριθμός από αυτούς ήθελαν απλώς να αλλάξει η κυβέρνηση, από την οποία είχαν (ευλόγως, αλλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) πολλά παράπονα. Υπάρχει μάλιστα διάχυτη η αίσθηση ότι πολλοί τέτοιοι ψηφοφόροι περίμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπαναχωρούσε έναντι των προεκλογικών του υποσχέσεων – «δεσμεύσεων» - και ότι θα υιοθετούσε μια πιο διαλλακτική και πραγματιστική στάση έναντι των εταίρων – δανειστών, προκειμένου να αποφύγουμε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις.
Το πολύ – πολύ που θα μπορούσε να ισχυριστεί σοβαρά κανείς είναι ότι με τις τελευταίες εκλογές ο λαός αποδοκίμασε τις πολιτικές που ασκήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, σε συμμόρφωση προς τις επιταγές του Μνημονίου. Ή ακόμη και κατά παράβαση άλλων επιταγών του Μνημονίου που αγνοήθηκαν από τις κυβερνήσεις αυτές.
5) Για να φανεί ακόμα πιο καθαρά το παράλογο της όλης αντιμετωπίσεως του θέματος, δηλαδή ότι ο λαός «κατάργησε το μνημόνιο με τις βουλευτικές εκλογές» μπορούμε να προσθέσουμε τα εξής:
5Α) Αν το Σύνταγμα προέβλεπε αλλιώς και αν μπορούσε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από μια Βουλή που είχε «δεδηλωμένη» την εμπιστοσύνη προς την Κυβέρνηση, αυτό τι θα σήμαινε; Ότι ο λαός επικροτεί την κυβέρνηση, τους χειρισμούς της και το ίδιο το Μνημόνιο; Τι σχέση έχει η εκλογή ή η μη εκλογή ΠτΔ με την αποδοχή που έχει το Μνημόνιο στους Έλληνες;
5Β) Σε δημοσκοπήσεις που είχαν γίνει πριν την αποτυχημένη διαδικασία εκλογής ΠτΔ από την προηγούμενη βουλή, οι πολίτες σε ένα ποσοστό 60% δεν επιθυμούσαν εκλογές, μολονότι γνώριζαν ότι θα τις κέρδιζε ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ. Αν ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία τους να απαλλαγούν από το «κακό και καταστροφικό» Μνημόνιο, δεν θα εξεδήλωναν διαφορετική προτίμηση;
(βλ. για παράδειγμα http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=113416341 )
Όλα τα παραπάνω δεν γράφονται για να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το κύρος της κυβέρνησης, εν όψει μάλιστα του τόσο σοβαρού διακυβεύματος, που αποτελούν οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους.
Ό,τι έγινε έγινε. Καλώς ή κακώς έγιναν οι πρόωρες εκλογές και έχουμε μια νέα κυβέρνηση που διαπραγματεύεται για να αποκομίσει την καλύτερη λύση για τη χώρα.
Γράφονται όμως για να δειχθεί ότι η νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να αυτοπαγιδεύεται με τις προεκλογικές «αντιμνημονιακές» της ρητορείες, τις οποίες έχει αναγορεύσει σε «δεσμεύσεις» απέναντι στη «σαφή εντολή» που πήρε από το λαό. Τέτοια σαφή εντολή «για κατάργηση του Μνημονίου» δεν έλαβε.
Η μόνη σαφής εντολή που έλαβε είναι να κυβερνήσει με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος του λαού. Και αυτό διότι αυτή είναι η «διαχρονικά σαφής» εντολή που δίνουν οι πολίτες προς όλες τις κυβερνήσεις. Ας έχει αυτό μόνο υπόψη της, ας ξεχάσει τις όποιες (υποθετικές) «δεσμεύσεις» της και ας θυμηθεί τις πραγματικές και συμβατικές της δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.
Ας κοιτάξει σε αγαστή και ειλικρινή συνεργασία με τους εταίρους να βρουν από κοινού μια καλή λύση για την Ελλάδα. Και το καλύτερο επιχείρημα που μπορούν να τους παραθέσουν είναι ότι το Μνημόνιο και οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε εφαρμογή του «δεν τραβάει». Δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Η παραγωγική μηχανή της Ελλάδας δεν έχει τεθεί σε πλήρη λειτουργία – ως θα όφειλε – και η συνακόλουθη ανεργία και δυστυχία πολλών συμπολιτών μας δεν δείχνει να υποχωρεί. Και αυτούς τους ανθρώπους πρέπει κάποιος να τους σκεφτεί σοβαρά.
Και σοβαρή αντιμετώπιση δεν είναι οι αντεγκλήσεις για το «όνομα» της νέας συμφωνίας (παράταση της υπάρχουσας με τροποποιήσεις, όπως θέλει ο κ. Σόϊμπλε, ή «συμφωνία – γέφυρα», όπως θέλει η κυβέρνηση για να δείξει ότι είναι συνεπής στις «δεσμεύσεις της»).
Ούτε αποτελεί σοβαρή αντιμετώπιση η παράταση της αβεβαιότητας, που έχει πολύ βλαπτικές επιπτώσεις στην ήδη βαρέως νοσούσα οικονομία μας.
Ούτε φυσικά η διακινδύνευση πλήρους ρήξεως με απροσδιόριστες, αλλά ασφαλώς δραματικές συνέπειες.
Σοβαρή αντιμετώπιση είναι μόνο η προσπάθεια για εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης, για το μείζον πρόβλημα της ανασφάλειας, της στασιμότητας, της φτώχειας και της ανεργίας.
Το όνομα της νέας συμφωνίας είναι απολύτως αδιάφορο για όσους συμπολίτες μας αγωνιούν και υποφέρουν.
Tags:
απόψεις