Γράφει η Αθανασία ΣκαρβελάκηΨυχολόγος Msc
Psychocare.gr
Είναι συχνη σε συζητήσεις με γονείς που εργάζονται η εκδήλωση της ενοχής που αισθάνονται σχετικά με τον χρόνο που δεν διαθέτουν στα παιδιά τους. Είναι οι πολλές ώρες εργασίες, το στρες και η απορρόφηση με θέματα της δουλειάς ακόμα και όταν βρίσκονται στο σπίτι και κατόπιν οι υπόλοιπες υποχρεώσεις για την ομαλή λειτουργία του σπιτιού και τις οικογένειας, οι κοινωνικές και ό,τι άλλο μπορεί να απαιτεί χρόνο που κάνουν τους γονείς να αισθάνονται ανεπαρκείς απέναντι στα παιδιά και τις ανάγκες τους.
Συχνά έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα εργασία ή οικογένεια. Άλλες φορές αυτό μεταφράζεται ως περιορισμός ή όχι των φιλοδοξιών και των δυνατοτήτων και ευκαιριών για εξέλιξη που κάποιος μπορεί να έχει, γιατί αυτό συνεπάγεται και ανάληψη μεγαλύτερων ευθυνών και μεγαλύτερη δαπάνη χρόνου και άλλες παλι φορές το δίλημμα είναι περισσότερο κάθετο και μεταφράζεται ως εργασία ή όχι εργασία.
Η απάντηση σε τέτοιου είδους διλήμματα δεν είναι ποτέ άσπρο ή μαύρο, ναι ή όχι. Υπάρχουν προϋποθέσεις. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη οτι η εργασία για τον ενήλικα είναι ανάγκη. Όχι μονο για οικονομικούς λόγους αλλά και για λόγους που έχουν να κάνουν με την αυτοεκτίμισή του, με την αίσθηση οτι είναι παραγωγικός, με την κοινωνική του υπόσταση κ.λπ. Και όλα αυτά συνδέονται με την ψυχική του ισορροπία και κατ΄ επέκταση με την ομαλή λειτουργία της Οικογένειας.
Απο την άλλη μεριά τα παιδιά έχουν ανάγκες και οι γονεις οφείλουν να είναι υπεύθυνοι απέναντι σε αυτά. Εξάλλου ο χρόνος που ένας γονέας αφιερώνει στα παιδιά του μπορεί να αποτελέσει τη σημαντικότερη επένδυση της ζωής του δημιουργώντας υγιή και ευτυχισμένα παιδιά και κατόπιν ενήλικες.
Που βρίσκεται λοιπον η Χρυσή τομή;
Βασική και πρώτη προϋπόθεση αποτελεί η εξασφάλιση ενος υγιούς και κατάλληλου για την ηλικία του παιδιού περιβάλλοντος κατά την απουσία των γονιών που μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην ψυχοσωματική του ανάπτυξη.
Και ερχόμαστε στο επίμαχο θέμα. Στο χρόνο που τελικά οι γονείς έχουν με τα παιδιά ή στο χρόνο που τα παιδιά έχουν με τους γονείς τους. Ο χρόνος αυτός θα πρέπει να είναι ουσιαστικά ποιοτικός. Να χωράει όλο το ενδιαφέρον, τη στοργή και την αγάπη που η σχέση αυτή περικλείει. Να είναι δημιουργικός και να εμπνέει στα παιδιά πρότυπα και στόχους. Να κάνει τα παιδιά να αισθάνονται ασφάλεια και να τα πηγαινει ένα βήμα πιο μπροστά. Να μη χαρακτηρίζεται απο αδιαφορία και βιασύνη. Να μην επισκιάζεται από ενοχές που τείνουν να καλυφθούν με την αγορά υλικών αγαθών και την υπέρμετρη ανοχή και παραχωρητικότητα που φτάνει στην έλλειψη ορίων για τα παιδιά.
Τα παιδιά εκλαμβάνουν ως ενδιαφέρον πολλές και διαφορετικές εκδηλώσεις των ενηλίκων. Μπορεί να είναι μια ερώτηση για το πως πέρασαν τη μέρα τους ή πως διαχειρίστικαν κάτι που τα απασχολούσε έντονα. Μπορεί να είναι η ενασχόληση μας για να τους λύσουμε μια απορία που έχουν . Μπορεί να είναι η παρασκευή του οικογενειακού φαγητού ή ακόμα και η εργασία μας όταν αυτή δεν γίνεται αιτία το παιδί να εισπράττει αδιαφορία που ερμηνεύεται ως απόρριψη.
Σημασία λοιπόν πέρα από την ποσότητα του χρόνου που διαθέτουν οι γονείς στα παιδιά, που ασφαλώς θα πρέπει να είναι ικανοποιητικός, έχει και η ποιότητα του. Για το λόγο αυτό καλό θα είναι κάθε γονέας να διαχειριστεί το χρόνο του σωστά και να διαθέσει το καλύτερο κομμάτι του απαλαγμένο από ενοχές στο παιδί του.
Σκαρβελάκη Αθανασία
Ψυχολόγος, Msc
Psychocare.gr
Κάνοντας Like στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα -->
Tags:
απόψεις