«Λυπάμαι που φεύγω από την Ελλάδα, χαίρομαι που έχω δυο πατρίδες_ μια καινούργια ζωή, μια καλύτερη τύχη, για τα κοριτσάκια μου και για μένα. Φιλιά.»
Τώρα η Λώρη Κέζα ευρισκόμενη 7.609 χιλιομετρα μακριά γράφει στο fb πως μπορεί (εύκολα) να βρει κάποιος δουλειά στον Καναδά. «Υπάρχουν δυο τρόποι για να βρει κάποιος δουλειά στο Μόντρεαλ, να πάει σε head hunters (ιδιώτες που εισπράττουν κατόπιν ποσοστό από το μισθό) ή να απευθυνθεί στις κρατικές δομές, τον αντίστοιχο ΟΑΕΔ» γράφει η Λώρη Κέζα αναφέροντας πως η ίδια έκανε και τα δυο και συνεχίζει περιγράφοντας.. την όλη εμπειρία της από το καναδικό Δημόσιο. Διαβάστε το:
Παίρνω το χαρτάκι της προτεραιότητας στο Emploi Quebec και περιμένω σε μια αξιοπρεπή αίθουσα όπου μπορεί καθένας να χρησιμοποιήσει υπολογιστές, να τυπώσει έγγραφα ή να καθίσει σε ένα καθαρό τραπέζι να συμπληρώσει φόρμουλες. Στα δέκα λεπτά έρχεται η σειρά μου. Εξηγώ στο γκισέ την κατάσταση, ότι είμαι Καναδή που εργάστηκε μόνο στην Ελλάδα, δεν έχω κάνει ποτέ φορολογική δήλωση στο Κεμπέκ αλλά έχω αριθμό κοινωνικής ασφάλισης. Με ρωτάει αν θέλω χρήματα, δηλαδή το επίδομα ανεργίας ή θέση εργασίας. Παρένθεση: όλοι οι πολίτες που έχουν παιδιά εισπράττουν ένα ποσό κάθε μήνα, μου είπε να υπολογίζω περίπου χιλιάρικο. Το επίδομα παιδιών μειώνεται όταν το εισόδημα ξεπερνά τις εκατό χιλιάδες το χρόνο.
Μου λέει ο άνθρωπος στο γκισέ ότι μέσα σε 48 ώρες θα με καλέσουν για συνέντευξη. Κι επειδή δεν μου τηλεφώνησαν μέσα σε 48 ώρες, ξαναπήγα και με δέχτηκε ο αρμόδιος υπάλληλος, ο οποίος απολογήθηκε για το φόρτο εργασίας. Μιλήσαμε λίγο για όσα έχω κάνει και τις προσδοκίες μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι στάθηκε πολύ στο θέμα του διαζυγίου. Εφόσον ο πατέρας συναινεί με την μετεγκατάσταση, μπορούν να τον βοηθήσουν κι εκείνον να έρθει εδώ, να βρει μια δουλειά, για να είναι κοντά στα παιδιά του.
Αξιολόγησε το βιογραφικό μου και έβαλε ένα κατώτατο όριο, λέγοντας να μην δεχτώ λιγότερα από τρεισήμισι χιλιάδες δολάρια το μήνα. Για να γίνει πιο δελεαστική η περίπτωσή μου, με έβαλε σε ένα πρόγραμμα επιδότησης μισθού. Μαζί με το βιογραφικό μου λοιπόν θα προσκομίζω ένα γράμμα, όπου βεβαιώνεται πως το κράτος θα δώσει για το πρώτο εξάμηνο της απασχόλησής μου δέκα χιλιάδες δολάρια. Ρώτησα με ποια κριτήρια μου δίνει αυτή την επιδότηση (Priime με δυο i) και μου είπε ότι όπως με κόβει θα προσαρμοστώ γρήγορα στην ντόπια αγορά εργασίας. Με παρέπεμψε λοιπόν σε τρία κέντρα που βοηθούν ανθρώπους να βρουν δουλειά στους τομείς που με ενδιαφέρουν_ πολιτισμός, επικοινωνία.
Πήγα απευθείας στο ένα από αυτά τα κέντρα, ντριν ντριν, γεια σας ήρθα. Μου είπαν ότι θα έπρεπε να κλείσω ραντεβού αλλά, τέλος πάντως, έλα μέσα να σε δούμε. Είναι συμβουλευτικό κέντρο για άτομα που έχουν απασχολεί σε καλλιτεχνικά και δημιουργικά επαγγέλματα. Είπαν ότι θα με βοηθήσουν να βρω τι θέλω να κάνω μελλοντικά στη ζωή μου.
Με έβαλαν σε μια λίστα για να αρχίσω ένα πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού, στο οποίο σε βοηθούν να φτιάξεις βιογραφικό και portfolio. Στο portfolio μιλάς για όσα θεωρείς επιτυχίες σου, βάζεις φωτογραφίες της καθημερινότητας και γενικά δίνεις τις πληροφορίες που δεν υπάρχουν στο βιογραφικό. Είναι εξίσου μεγάλο και εξίσου σημαντικό. Είπαν ότι εκεί θα γράψω ότι στην πήγαινα σε σχολεία και παρουσίαζα τα βιβλία μου χωρίς να πληρώνομαι. Ο εθελοντισμός είναι κάτι που μετράει πολύ σε αυτήν την τόσο γενναιόδωρη κοινωνία.
Το κακό είναι ότι το πρόγραμμα κρατάει 10 εβδομάδες και θέλω εισόδημα για να μην ξοδεύω τα έτοιμα. Δεν είναι τριαλαρί η κατάσταση, έχω τεράστιο άγχος για τον βιοπορισμό. Τους είπα λοιπόν ότι είναι πάαααρα πολύ μεγάλο διάστημα, ότι θέλω όλα να τα λύσω σε μια μέρα και ότι θα προτιμούσα προτιμούσα αντί για 10 εβδομάδες να τα κάνω όλα αυτά σε 10 ώρες. Απάντησαν ότι μπορούν να το προσαρμόσουν, να μου το κάνουν 5 εβδομάδες.
Ταυτόχρονα με παρέπεμψαν σε άλλη οργάνωση που σου βρίσκει δουλειά χωρίς ψυχογράφημα και πολύ μπλα μπλα. Μπορώ να είμαι σε επαφή με τις δυο οργανώσεις ή και με τα άλλα κέντρα που μου έχει υποδείξει το Emploi Quebec. Τηλεφώνησα λοιπόν και στην άλλη οργάνωση, άφησα μήνυμα και ο υπεύθυνος επικοινώνησε μαζί μου αυθημερόν. Μου καθόρισε μια τηλεφωνική συνέντευξη για το ίδιο απόγευμα. Τα είπαμε σαν να είμαστε φιλαράκια, με πολύ κέφι και μεγάλη ευγένεια και έκλεισε το επίσημο ραντεβού, μια εβδομάδα αργότερα.
Κάτι ακόμα. Υπάρχει, μου είπαν, και επίδομα συγγραφέα, για όσους εκδίδουν βιβλία εδώ. Είναι δεκαπέντε χιλιάδες το χρόνο. Φυσικά κανείς δεν βάζει τη γιαγιά του να γράψει απομνημονεύματα προκειμένου να το εισπράξει. Υπάρχει μια γενικευμένη εμπιστοσύνη και εντιμότητα απέναντι σε αυτά που παρέχει το κράτος..
Είναι καλύτεροι οι άνθρωποι εδώ; Όχι. Είναι όμως καλύτερο το σύστημα. Ένα κουρδισμένο ρολόι. Καθένας αποδίδει τα μέγιστα στα καθήκοντα που αναλαμβάνει. Είναι ένα σύστημα που βγάζει από μέσα σου ό,τι καλύτερο μπορείς με τη σειρά σου να προσφέρεις." Κάνοντας Like στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα -->
Tags:
απόψεις