Αντίθετα με τις φυλετικές διακρίσεις εκλέχθηκε ο Ομπάμα πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος. Σημειώνεται κάτι διαφορετικό στις ΗΠΑ. Στους '' Νew York Times'', τη ''Washington Post'', τη ''San Francisco Chronicle'' στις 5 Νοεμβρίου 2008 βρίσκουμε πολύ σημαντικές έννοιες, όπως αλλαγή, που έχουν σχέση με την εκλογή αυτή. Ο Ομπάμα ήταν 47 χρονών τότε, ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Η ορκομωσία του έγινε στις 20 Ιανουαρίου 2009.
Διαδέχθηκε τον ανεπιθύμητο πια Τζωρτζ Μπους. Αφού προηγήθηκε η ενδοσκόπηση, η ελαχιστοποίηση των πολιτικών ελευθεριών που συνέχισε την 11η Σεπτεμβρίου, ο πόλεμος στο Ιράκ, οι εκδόσεις φυλακισμένων, ο τυφώνας Κατρίνα, η οικονομική κρίση, εμφανίστηκε ένας καινούριος πολιτικός, που δεν εξαρτόταν από κομματικούς μηχανισμούς. Έτσι, είδαμε πως η κοινωνία των ΗΠΑ προχωρούσε μέσα από δυσκολίες για να περάσει μπροστά.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε. Δύο χρόνια μετά τη νίκη του Ντόναλτ Τραμπ, τα προηγούμενα μπορούμε να τα παραλληρίσουμε με την εισαγωγή στο ντοκιμαντέρ ''Fahrenheit 9/11'' στην οποία ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ παρουσίασε τους βιαστικούς πανηγυρισμούς των Δημοκρατικών για την υποτιθέμενη εκλογή του Αλ Γκορ το 2000.
Είναι αλήθεια περίεργο να βλέπεις τον Ομπάμα να γκριζάρει. Η γενιά των τριάντα και κάτι στην Ευρώπη και στην Αμερική θεωρούσε τον υποστηρικτή του '' Yes, we can'' τον κύριο δημιουργό του διαφορετικού στην πολιτική, ένα πρόεδρο μορφωμένο, χρήστη εκλεπτυσμένου λόγου, πολύ καλό ρήτορα, με αίσθηση του μέτρου, συνεναιτικό και πραγματιστή. Eπίσης είδαμε ότι το 2008 έλαβε τις πιο πολλές ψήφους σε εκλογές στην Ιστορία των ΗΠΑ και ήταν πολύ αγαπητός στην Ευρώπη, στην οποία άλλοι πρόεδροι πριν από αυτόν αντιμετωπίζονταν περισσότερο μέσα από την ισχύ της υπερδύναμης που αντιπροσώπευαν παρά από τον αληθινό τους χαρακτήρα. Ο Μπαράκ Ομπάμα αντιπροσώπευε έναν πολιτικό συνασπισμό των μικρότερων ηλικιών, των εξελισσόμενων μεσαίων τάξεων και των στρωμάτων των ισπανόφωνων και ασιατών αμερικανών που μεγάλωναν ποσοτικά. Αυτός ο συνασπισμός αποτελούσε την περισσότερο ανερχόμενη συμμαχία από την εποχή του Ρούζβελτ. Είδαμε ότι φάνηκε ότι το έκανε με θάρρος, χωρίς το λαμπρό αλλά μέτριο τρόπο του Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον.
Οι κυριότερες ενέργειες του Ομπάμα πάνω σε αυτό ήταν δύο, μία ιδιωτική και μία δημόσια. Το Μάρτιο του 2009 συγκέντρωσε τους επικεφαλής των αμερικάνικων τραπεζών στο Λευκό Οίκο όπου μίλησαν για τη διοχέτευση οικονομικού πακέτου κρρατικής ενίσχυσης και που τους ενημέρωσε ότι η οργή του κόσμου είναι αληθινή και μόνο η κυβέρνησή του μπορεί να τους σώσει από αυτή. Στην ομιλία του στο Ροανόκι της Βιρτζίνια τον Ιούνιο του 2012 ανέφερε ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία ευδοκιμεί μέσα στην προσφορά του κοινωνικού συνόλου που πραγματοποιείται απο τη διανεμητική ενέργεια του κράτους. Είπε ότι για την επιχείρηση που απέκτησε κάποιος ορισμένοι τον βοήθησαν. Αυτό έγινε με το απίθανο αμερικανικό σύστημα.
Θα περιμέναμε ότι ένα τέτοιο πρόσωπο θα ήταν πολωτικό. Για να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς του αμερικάνικου συστήματος διακυβέρνησης ο Ομπάμα θα έπρεπε να δειχθεί ισάξιος του Φράνκλιν Ρούζβελτ. Παρόλα αυτά παρά την αποτελεσματικότητά της για τη μεσαία τάξη στην Αμερική, η κρίση του 2008 δεν ήταν όμοια με αυτή του 1929, έτσι ώστε ολόκληρη η κοινή γνώμη να τον λάβει ευνοικά. Επομένως, η παρουσίαση του πρώτου μεγάλου μέτρου, η μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας το 2009, για 34 εκατ. ανασφάλιστους έγινε διετής αγώνας που ενίσχυσε την αντιπολίτευση. Εκτός από τη δράση των αντιπάλων είχε να αντιμετωπίσει και την κριτική των φίλων. Η τελευταία, είχε σχέση με τις συμβιβαστικές του ενέργειες, με το γεγονός ότι δεν έκλεισε το Γκουαντανάμο και ότι δεν έδωσε τέλος στους πολέμους που κληρονόμησε. Η πολιτική του για την οικονομία, που έφτασε την ανεργία από το 10% το 2009 στο 48% το 2017 δεν έφτασε να προσκομίσει στη Χίλαρι Κλίντον το απαραίτητο αποτέλεσμα για να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές το 2016.